De suikerfabriek had ruim van tevoren aangekondigd dat de bieten wel eens wat later dan het geplande tijdstip zouden worden opgehaald. Tot mijn verbazing zag ik juist een dag voor die geplande datum, 's ochtends vroeg toen ik naar buiten ging tegen 7 uur, de shovel van het transportbedrijf al voor m'n hek staan tot stilstand komen
Even verderop stonden al een paar vrachtwagens en de trekker met bietenreiniger te wachten. "De baas heeft gezegd dat hij zou bellen dat wij er vandaag aankomen, heeft hij dat dan niet gedaan?", vroeg de man van de trekker met reiniger. Nou nee, anders had ik de hekken al ruim van tevoren open gezet
Maargoed, ze stonden hooguit een kwartiertje te wachten, en zonder de shovel konden zij toch ook maar weinig beginnen.
De shovelchauffeur en de man van de reiniger komen hier al heel wat jaartjes. Het zijn alletwee seizoenarbeiders, de shovelchauffeur is al lang gepensioneerd en de man van de reiniger heeft zelf een boerderij, als hij thuis al zijn najaarswerkzaamheden erop heeft zitten begint net de bietecampagne.
Het vroor die ochtend 8 graden en er stond een licht windje. Bij het beginnen van de eerste hoop konden we nog een beetje uit de wind staan achter m'n graanschuur.
Al heel vrachtjes zijn inmiddels vertrokken.
Zeven vrachtwagens stonden ingepland om deze laadploeg bij te rijden. Een rit naar de suikerfabriek (heen en terug) duurt ongeveer twee uur, nadat de zevende vracht vertrokken was ruimt de shovelchauffeur alvast de grond op die onder de reiniger was gevallen.
Deze dagen is het langer donker als licht. Hier bij mij is het ongeveer een uur eerder donker als bij jullie in nederland.
Als er even geen vrachtwagens waren, zat ik vaak bij de man op de trekker. Daar was het heel wat lekkerder om uit te houden in plaats van buiten. Hij had zo'n kleine televisie in de kabine gemonteerd zodat we tijdens het wachten ons niet hoefden te vervelen
M'n tijdelijke kantoor om de hoek van de deur van de graanschuur. Hier schreven we kaartjes die bij elke nieuwe vracht meemoesten naar de suikerfabriek. Een exemplaar geef ik mee met de vrachtwagen en een kaartje van die vracht blijft bij mij achter.
Andere laadploegen van het transportbedrijf werken met de 'elektronische sleutel'. Iedere bietenteler heeft deze persoonlijke sleutel van de fabriek ontvangen. Hiermee hoeven er geen kaartjes uitgeschreven te worden, na het plaatsen van de sleutel in de speciaal daarvoor bestemde apparatuur hoort alles foutloos en vanzelf geregistreerd te worden bij de fabriek. Omdat de shovel en de trekker met reiniger niet zo vaak ingezet worden, kan het volgens de baas van het transportbedrijf niet uit om hier zo'n installatie te plaatsen. Ter volledigheid hieronder een foto van mijn 'elektronische sleutel'.
Een foto van de tweede dag, -5 graden en een flinke wind. Het was buiten slechter uit te houden als de dag ervoor
Hier het begin van de derde dag, 's ochtends komen de vrachtwagens altijd om ongeveer 6 uur het dorp binnengereden.
Na het opwarmen van de olie in de shovel en de bietereiniger, rollen de bieten niet veel later al in de bak van de eerste vrachtwagen.
Het vroor nu niet meer, het begon te dooien, modder waar we twee dagen geen last van hadden, begon nu te plakken.
Zicht onder het laatste gedeelte van de reiniger.
Bieten die al twee weken waren bevroren. De grote aaneengevroren brokken duwde de shovelbak (zonder moeite) kapot omdat het anders niet door de reiniger zou kunnen gaan.
Ondertussen was ik al begonnen om de tarragrond afkomstig van de laatste bietenhoop weg te rijden.
Na drie dagen laden (nouja, meer wachten dan laden) waren mijn bieten weg. Twee buurmannen hadden op mijn erf hun bieten liggen omdat zij thuis weinig ruimte hebben. Het was de bedoeling dat deze bieten met de 'muis' zouden worden geladen. Omdat toch de shovel en reiniger er waren, werden deze hopen gelijk meegenomen.
Ik vond het meevallen, ik had verwacht dat de shovel veel diepere sporen zou rijden in deze onverharde ondergrond.Het was direct te merken. Omdat de shovel bij deze hopen geen volle bakken kon scheppen, duurde het veel langer voordat er een vrachtwagen vol was.
De dag erop had het weer wat gesneeuwd. Ik was verder gegaan met het opruimen van de tarragrond.
Die dagen werd er ook schuimaarde gebracht voor het nieuwe seizoen.
Na nog enkele hopen bieten bij buren met de shovel en reiniger afgewerkt te hebben, werd de trekker met reiniger ingeruild voor de bietenmuis. De voornamelijkste reden van deze beslissing was dat de muis met z'n afvoerband verder kan reiken. De shovel moest er de hele tijd bij blijven om de vastgevroren bietenhopen los te breken, anders kan de muis er niet in komen met z'n opraapbek. Zo rond 4 uur 's middags begon de muis aan een hoop bij m'n buurman. Het begon al donker te worden, maar ben ik er toch even heen gefietst om een paar foto's voor jullie te maken.
Ondanks dat de hoop al 'gebroken' was door de shovel, stond de muis toch de hele tijd op de sneeuw te slippen om zich erin te boren.
Over de eerste opraaprollen worden de bieten van binnen naar de buitenkant van de opraaptafel gewerkt voor zo'n lang mogelijke reinigingsweg.
Zo nu en dan moest de muis een stukje achteruit rijden zodat de shovel erbij kon komen om de vastgevroren bieten los te drukken.
Bovenop de muis.
Wat aanwijzingen voor de vrachtwagenchauffeur.
Twee dagen later was de muis kapot gegaan. De oliepomp die verantwoordelijk was voor de aandrijving van de opraaptafel had het begeven. Daarom werd voor de laatste bieten uit deze omgeving de muis weer ingeruild voor de trekker met stationaire reiniger. Dat was alweer een ritje van ruim 40 kilometer heen en 40 kilometer terug. Tijdens transport blijkt de muis volgens de chauffeur uitermatige gevoelig te zijn voor gladheid, iets wat ik niet zo gauw had verwacht van zo'n enorme machine.
Tenslotte de laatste dagen voor kerstmis. Het schoonspuiten van de Ursus voor reparatie. De koppakking van de motor had het begeven. Hij blies lucht vanuit de cilinder het carter in.
Het had bijna een foto uit de 'oude doos' kunnen zijn.
De beste wensen voor het nieuwe jaar!
Groetjes